Ya llega el invierno, y con él todos mis fríos. Me he bebido hasta el último sorbo de mi integridad, y callo con miedo, y lloro en silencio dans mon coin. Nunca fui capaz de resolver la ecuación de mis sentidos, de resbalar por un solo camino. Me ha faltado hablar, me ha faltado callar y ahora me trago todos mis estragos. Sigue sonando Ivan Ferreiro entre mis manos, y Mishima me persigue. Y me repito una y otra vez: vete, escapa ya de este submundo de susurros baratos, de mariposas de segunda mano. Voy a estallar, voy a destrozar tus sonrisa con mis garras, pero joder, que guapa eres. Quiero sentirte, pero siempre estás lejos, me he prohibido tantas veces escribirte que a penas te conozco.
Mejor callo y me marcho mientras amanece.
10/11/2010
3 comentaris:
hola tocaya, un text bonic i colpidor...recorda la segona part de tempus fugit....ora et labora....salutacions!!!
me encanta lo que escribes!
Felicitats per les teves paraules, són sinceres i això m'encanta.
Et segueixo,
Una somiadora
Publica un comentari a l'entrada